“Ποτέ δεν έχει υπάρξει πιο κομψός σχεδιασμός και ένα πιο ακριβές και πρακτικό αντικείμενο.”
Le Corbusier
Στην Ευρώπη του 18ου αιώνα, η καρέκλα ήταν ακόμα ένα αντικείμενο πολυτελείας. Παρά τις νέες μεθόδους μαζικής παραγωγής που έφερε η βιομηχανική επανάσταση, η κατασκευή μιας καρέκλας εξακολουθούσε να απαιτεί χρόνο και κόπο από εξειδικευμένους τεχνίτες με αποτέλεσμα οι τιμές να παραμένουν εξαιρετικά υψηλές και κατά συνέπεια δυσπρόσιτες για τον περισσότερο κόσμο.
Μια επιπλέον πρόκληση για τους κατασκευαστές επίπλων των μέσων του 18ου αιώνα, ήταν η ραγδαία αύξηση των κέντρων μαζικής εστίασης (εστιατόρια και καφετέριες) και η απαίτηση για μεγάλες ποσότητες σχετικά φθηνών τραπεζοκαθισμάτων σε πολύ μικρό χρόνο.
Το ερώτημα λοιπόν ήταν αν μπορούν να κατασκευαστούν καρέκλες που να έχουν χαμηλό κόστος και μικρούς χρόνους παραγωγής.
Την πρόκληση αποδέχτηκε ο Γερμανο-Αυστριακής καταγωγής κατασκευαστής επίπλων Michael Thonet.
H απάντησή του ήταν η περίφημη Καρέκλα Νο 14.
Για την κατασκευή της απαιτούνται μόνο 6 κομμάτια ξύλο οξιάς, 10 βίδες και 2 παξιμάδια. Το ξύλο θερμαίνεται σε ατμοθάλαμους για να μπορέσει να καμπυλωθεί σε ειδικά κατασκευασμένα ατσάλινα καλούπια.
Η κατασκευή καθώς και η συναρμολόγηση δεν απαιτεί εξειδικευμένο προσωπικό και παράλληλα μπορεί να αποσυναρμολογηθεί για εύκολη μεταφορά.
Από την εμφάνιση της το 1859 και μέχρι το 1930 είχαν πουληθεί περισσότερες από 50 εκατομμύρια καρέκλες, καθιστώντας την μία από τις πλέον ευπώλητες καρέκλες και πλέον εικονικές καρέκλες όλων των εποχών.
Περισσότερες πληροφορίες:
